Αρχειοθήκη ιστολογίου

27 Ιουλίου 2011

« Eπιστροφή στην Σμύρνη »

Γύρισα την πλάτη στο Τσεσμέ και αντίκρισα από μακριά τα παράλια της Χίου.

Το Αιγαίο στην μέση και εμείς να το διασχίζουμε πάνω σε μια «παντόφλα».

Άραγε μπορούν να υπάρξουν σύνορα στην θάλασσα ; και όμως φτιάχτηκαν.Μας δείχνει ο καπετάνιος την ξέρα που αποτελεί το όριο των χωρικών υδάτων.

Η λύπη και η παγωνιά στο συναίσθημα της πρώτης μου επίσκεψης στην Τουρκία, μεμουδιάζουν. Δεν νοιώθω την χαρά του τουρίστα που επισκέφθηκε ένα καινούργιο τόπο.Μόνη επιθυμία μου κάπου να τα πω, να βγουν και να μαλακώσει η ψυχή μου, σαν κρυφή προσευχή για την παλιά Ελληνική - Ιώνια γη, οδηγούν τα χέρια μου στο εσωτερικό του σακιδίου μου, ψάχνοντας ένα μπλοκάκι και ένα στυλό.

Τόπος μαρτυρίου η Σμύρνη, για χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνον.

Οχυρωμένη πόλη και παράλια, είδα σήμερα.Τείχη φτιαγμένα από ψηλές πολυκατοικίες, για να στεγάσουν 4-5 εκατομμύρια κόσμο, ανάχωμα στην κατακτημένη γη.
Ένας φράκτης από μοντέρνους μικρούς ουρανοξύστες, στην παραλία αλλά και στους γύρω λόφους, με φοίνικες μπροστά και φροντισμένα πάρκα με γκαζόν και λουλούδια, θυμίζουν πιο πολύ την Αμερικάνικη Φλόριντα, παρά Τουρκία.

Για να φυλάξουν τα νέα τους σύνορα, για να κρύψουν πίσω από αυτά την παλιά πόλη και τις όποιες θύμισες και μνήμες της κάποτε Σμύρνης.

Όλη η ελληνική συνοικία με 32.000 σπίτια, κάηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς.Στην θέση της σήμερα, φτιάξανε ένα τεράστιο πάρκο και τα κτήρια που στεγάζουν την εμπορική τους έκθεση, με το όνομα «9η Σεπτεμβρίου», η μέρα που φύγανε οι Έλληνες, όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο ξεναγός μας. 

Στον παραλιακό δρόμο, σφήνες μέσα στις νέες κατασκευές κατοικιών, λίγα ξεχασμένα ελληνικά σπίτια και παλιά νεοκλασσικά δημόσια κτήρια, τονίζουν τον αφανισμό της πολυεθνούς κοινότητας και την επικράτηση των Νεότουρκων εθνικιστών σε όλο τους το μεγαλείο.

Όλα παντού, ονόματα δρόμων, μνημεία, δημόσια κτήρια, φέρουν το όνομα του Κεμάλ.Το έφιππο άγαλμα του σε κεντρική πλατεία, με ανασηκωμένο το δεξί του χέρι και τον δείκτη να δείχνει προς την Δύση, ερμηνεύει το επεκτατικό του όραμα και κατά άλλους την αγάπη του για τα γράμματα, τις τέχνες και τον πολιτισμό που βρίσκονταν στις απέναντι όχθες.

Διαπιστώνω με τα ίδια μου τα μάτια, την οργανωμένη – πειθαρχειμένη ευφυΐα του λάου αυτού και της ηγεσίας του. Έχουν αξιοποιήσει τα πάντα, σύγχρονα και παλιά ( ειδικά αυτά τα έχουν θεωρήσει δική τους παράδοση και κληρονομιά).Πάρκα με ανεμογενήτριες, διασκορπισμένα σε όλα τα βουνά και τους λόφους από το Τσεσμέ ως την Σμύρνη, αξιοποιούν όλη την αιολική ενέργεια του τόπου। Έργα υποδομής για διοχέτευση των νερών της βροχής, με κανάλια που χαράζουν κάθετα τις πλαγιές των βουνών τους και καταλήγουν σε φρεάτια, διασφαλίζουν την καλή στήριξη του εδάφους.Οργανωμένα συγκροτήματα μικρών κατοικιών, δημιουργούν συμπλέγματα μικρών οικισμών και χωριών, που θυμίζουν τα αμερικάνικα condoms, μέσα στο πράσινο και την καθαριότητα. Τεράστια στρατόπεδα 17 χλμ. «η στρατιά του Αιγαίου» με οργανωμένες πολιτείες, στεγάζουν χιλιάδες ετοιμοπόλεμο στρατιωτικό πληθυσμό. Τεράστια νοσοκομεία πολιτικά και της αεροπορίας, αεροδρόμια, λιμάνια και πύλες εισόδου, που θα τις ζήλευαν πολύ Δυτικοί και κυρίως εμείς οι Έλληνες.
Σφραγίδα δυτικότροπου σύγχρονου κράτους, στολισμένη με παραδοσιακό μουσουλμανικό στοιχείο πληθυσμού στην πληοψηφία του।

Βλέπω τα παράλια της Χίου, όπως πια πλησιάζουμε με το καραβάκι.

Μας περιορίσανε, μας πέταξαν στην θάλασσα με κομμένα χέρια και φτερά.
Πετάξανε οι Σμυρναίικοι γλάροι, όσοι τουλάχιστον επιζήσανε ή προλάβανε να φύγουνε πριν την φωτιά και την σφαγή. Και ήρθαν στην μητέρα Ελλάδα και φέρανε όλα τους τα καλούδια, στα στήθη, στις ποδιές και στις φόδρες τους, την ψυχή και το μυαλό με πνεύμα ανοιχτό και προικισμένο, παρά τα βάσανα και τις ταλαιπώριες. Τον χαμό του παιδιού, του άντρα, των δικών και του τόπου.
Και βρήκαν κουράγιο και στηθήκανε ξανά και ας φάγανε χαστούκια και βρισιές, από τους ομόαιμους Παλλεολελλαδίτες, που τους έβλεπαν με μισό μάτι. Και πρόκοψαν και ξανανέβηκαν και μεγαλούργησαν. Γιατί η παιδεία που είχανε στον τόπο τους και την κουβάλησαν μαζί τους, δεν κάηκε, δεν βιάστηκε, δεν λεηλατήθηκε.

Και ξανά πίσω στο σήμερα, μια ξενάγηση που μόνον κάποιες λίγες αναφορές από Ελλάδα είχε, ουσία μηδέν. 

Ας προσέχαμε, για να έχουμε. Η υπέρμετρη φιλοδοξία και φαγωμάρα μας διέλυσε.
Εκπαιδεύσαμε εξαιρετικά τους μαθητές – κατακτητές μας και οι μαθητές μας ξεπέρασαν τον δάσκαλο και του πήραν και το σπίτι.

Μίκρυνε και φτώχυνε η Ελλάδα και οι καρδιές μας, χωρίς την Ανατολία.
Γέμισε ο τόπος μιναρέδες και φωνές από ιμάμηδες, σβήστηκαν τα ίχνη της ορθοδοξίας.
Μια κοσμόπολη, μέσα στην σύνθεση και την αρμονία διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκευμάτων, που είχε καταφέρει μια μοναδική πολιτιστική και οικονομική ισορροπία, χάθηκε για πάντα. Στην θέση αυτού του πολύμορφου – πολυταξικού -μωσαϊκού μίγματος ανθρώπων (Ελλήνων, Αρμενίων, Εβραίων, Ευρωπαίων και Τούρκων), κυματίζει μόνο και επιβλητικό το κόκκινο μισοφέγγαρο, τόσο πυκνά που μόνον τυχαίο δεν είναι.

Μόνον η γαλανόλευκη σημαία μας, έξω από το Ελληνικό προξενείο, κάπου στην παραλιακή λεωφόρο, θυμίζει ότι κάποτε και για πολλούς αιώνες, ήταν η κυρίαρχη φυλή στον τόπο αυτό.


Ο Θεός να μας ελεεί.

© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η γνώμη σας, καλοδεχούμενη